بسیاری از ما مشتاقیم که به خدا اعتماد کنیم اما تا حدی معین . اعتماد و توکل ما ناقص است زیرا تجربه ما را به افراد و دارایی های مادی وابسته می کند . جسم هر روز به غذا نیازمند است . پس باید مواد غذایی را در خانه ذخیره کنیم .  جسم به چیزهای دیگری نیازمند است که می توان با پول به آنها رسید . پس باید در بانک پس انداز داشته باشیم . بانک ، خانه و ذخایر غذایی ، از میان می روند . اما کسی هست که تا ابد باقی است . « او » بوده است و تا ابد باقی خواهد بود . « او » بخشنده ی همه ی هستی است ، نگهدارنده ی هستی . از « او » ست هر آنچه می بینیم و دارا هستیم . خواست « او » در همه ی عوالم ، کهکشانها ، سیارات و ستاره ها حاکم است .

با خدا گفتگو کنید

در دنیای فیزیکی فاصله ها را با مقیاس های متر و کیلومتر اندازه می گیریم . در قلمرو خدا فاصله ی میان ما و « معبود » را اندیشه های عاری از نیکی ، کلام درشت ، انتقاد ، انگیزه های ناپاک و خودخواهی تشکیل می دهد . بگذاریم ذهن و قلب مطهر باشند . پس بیشتر و بیشتر به خدا روی کنیم با « او » سخن گوییم و بگذاریم که « او » از طریق قلبمان با ما سخن گوید .